Mijn lijf en ik
Hallo lief lijf,
Al ruim 5 weken zijn we samen thuis en wat ben je hard voor me aan het werk! Er zit een actieve gup in mijn buik die elke dag een beetje meer groeit. Ik voel steeds beter wat jij nodig hebt.
Zo weet ik nu dat jij om 9 uur bekaf bent omdat ik dan al 2 (soms 3) uur met Lisa in de weer ben. Dan moet ik liggen. Wat is het fijn om met deze vrieskou een uurtje te bubbelen! Om warm te worden, alle spieren te ontspannen en me een mooie geboorte voor te stellen. Daarna kan ik wat rommelen in huis of een klein boodschapje doen en dan is het weer tijd om te liggen. Zitten doet nog steeds heel veel pijn. En me concentreren kost veel energie.
De afgelopen weken hebben ook veel mooie inzichten opgeleverd. Thema’s waarvan ik dacht dat ik ze al aangepakt had, komen naar boven. En dat is goed. Blijkbaar is die ruimte er nu. Met minder tranen dan verwacht, maar niet met minder emotie. Het doet wel wat met je als je je hele leven onbewust het gevoel hebt gehad dat je het alleen moet doen en daardoor geen hulp vraagt of aan kunt nemen. Natuurlijk staat mijn lieve schat naaat me die ontzettend veel voor me doet. Zeker nu ik niet mobiel ben. Elke avond staat er heerlijk eten op tafel en hij is een super papa voor Lisa. En toch zit ook dit gevoel er. Heel diep in mij verstopt en mag het nu naar boven komen. Het mag er zijn. Er is tijd en ruimte voor en ik kan het dragen.
Wat ik op dit moment lastig vind, is om dankbaar te zijn voor alles wat er is. Voor onze vrolijke, slimme lachebekje, voor mijn lief, ons fijne huis en alle lieve mensen om ons heen. Daarom ga ik een dankbaarheidspot maken met vrolijke gekleurde briefjes van de ‘cadeautjes’ die ik heb mogen ontvangen afgelopen weken 🙏💚.
Vandaag wordt een dag in bed. Mijn heupen doen veel pijn, zowel links als rechts. Teveel op de bank gelegen. Een bank is ook niet bedoeld om zoveel op te liggen. Met het nieuwste boek van Carlos Ruiz Safron en schaatsen lukt dat wel. Even niet op de bank, even niet rommelen in huis, even nog meer pas op de plaats, zodat ik morgen weer energie heb voor een leuke dag met Lisa.
Als Lisa thuis is, doe ik meer dan goed is voor mijn lijf. Keuzes maken. Kiezen tussen een klein beetje iets doen en meer pijn of heel de dag thuis en allebei chagi zijn. Dan kies ik voor het eerste en gaan we samen een klein stukje wandelen, heerlijk buiten in t zonnetje. Het kiezen gaat elke dag iets beter. Ik kan me beter afstemmen op wat zij en ik nodig hebben en weet beter wat ik fysiek aan kan.
Gelukkig is dit tijdelijk en krijgen we er iets moois voor terug. Nog maximaal 11 weken en dan is ons lieve guppie er en kan ik beginnen aan mijn herstel. Tot die tijd, blijf ik lekker liggen!
